ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΩΝ: ΜΙΑ ΔΥΣΚΟΛΗ ΔΟΥΛΕΙΑ
Μέχρι το 1987 η έννοια προπονητής ακαδημιών σήμαινε κάποιον παίκτη της ανδρικής ομάδας που του ανατίθετο η προπόνηση των πιτσιρικάδων του συλλόγου ως χαρτζιλίκι. Στην πραγματικότητα, ο ουσιαστικός προπονητής των παιδιών ήταν το «μονό», το παιχνίδι δηλαδή με άλλα παιδιά στα ανοικτά γήπεδα. Σαν αποτέλεσμα, είχαμε αθλητές με καλή τεχνική κατάρτιση, φαντασία και δημιουργικότητα στο παιχνίδι τους αλλά και παντελή έλλειψη τακτικής παιδείας, αθλητικότητας και ομαδικού πνεύματος. Σποραδικές επιτυχίες στο ελληνικό μπάσκετ υπήρχαν, γιατί το ταλέντο ήταν άφθονο και ενίοτε αυτό ήταν αρκετό, όμως δεν ήταν δυνατόν με αυτόν τον τρόπο δουλειάς να ανταγωνιστούμε σταθερά άλλες χώρες που είχαν δημιουργήσει τις δικές τους «σχολές».
Η μεγάλη και εν πολλοίς απρόσμενη επιτυχία του Γκάλη και της παρέας του οδήγησε σε μια ριζική αλλαγή πορείας στο οικοδόμημα του ελληνικού μπάσκετ. Πλέον το άθλημα έγινε εθνικό σπορ, χιλιάδες παιδιά κατέκλυσαν τα σωματεία, οι προσδοκίες για την εξέλιξή τους ήταν μεγάλες και δημιουργήθηκε η ανάγκη για την παρουσία κανονικών προπονητών, με εξειδικευμένη γνώση του αντικειμένου που να μπορούν να διδάξουν τους νεαρούς αθλητές. Ο προπονητής των τμημάτων υποδομής έγινε ένα σημαντικό κομμάτι της αποκαλούμενης σχολής του ελληνικού μπάσκετ και αναγνωρίσθηκε η μεγάλη σημασία της δουλειάς του. Μάλιστα, ενώ παλαιότερα η προπόνηση ακαδημιών ήταν απλά ένα σκαλοπάτι για την εξέλιξη του προπονητή σε coach ανδρικής ομάδας, η ανάπτυξη του αθλήματος συνετέλεσε ώστε πολλοί προπονητές να ασχολούνται δια βίου με τις υποδομές και να εξειδικεύονται σε αυτές. Δημιουργήθηκαν σχολές προπονητών και διοργανώνονται σεμινάρια αποκλειστικά με αυτό το αντικείμενο. Γιατί η επιμόρφωση ενός προπονητή υποδομών πρέπει να είναι συνεχής. Το ότι ασχολείται με μικρά παιδιά δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να παρακολουθεί τις τάσεις του αθλήματος, αντίθετα οφείλει να τις ακολουθεί αφού προετοιμάζει τους επόμενους αθλητές. Και βέβαια, αν λέμε γενικά ότι ο προπονητής μιας ομάδας πρέπει να είναι και καλός ψυχολόγος, φανταστείτε τι ισχύει για κάποιον που έχει υπό τις οδηγίες του μικρά παιδιά κι εφήβους. Γι αυτό και τα σωματεία πρέπει να είναι πολύ προσεκτικά στην επιλογή των προπονητών που θ’ ασχοληθούν με τα «μικρά τους» και η επιλογή αυτή αποδεικνύει ουσιαστικά το πώς αντιμετωπίζουν την παραγωγική διαδικασία, αν δηλαδή τα απασχολεί πραγματικά η πρόοδος των νεαρών αθλητών τους ή μόνο το εισπρακτικό κομμάτι.
Εν κατακλείδι, ο προπονητής ακαδημιών πρέπει να είναι καλός παιδαγωγός, γυμναστής, coach και ψυχολόγος. Πολλές ιδιότητες σε ένα άτομο, γεγονός που αποδεικνύει την πολυπλοκότητα και τη δυσκολία της δουλειάς του κι αυτό καλό είναι να το έχουμε όλοι υπόψη μας.
Αντώνιος Ασπιώτης