Αναμνήσεις από τα Βατικιώτικα
Αύγουστος του ’92 ήταν, η συνηθισμένη εποχή για τις καλοκαιρινές διακοπές μου στη Νεάπολη. Στη
βεράντα του σπιτιού μας -θαρώ δεν είχε ακόμη «βαφτιστεί» σε «Μακρυγιάννη 45»- έπινα τον
απογευματινό καφέ μου, όταν ένα παπάκι (δυστυχώς δεν θυμάμαι με ποιον πάνω του) σταμάτησε
στο δρόμο μπροστά του και μου λέει ο αναβάτης του : «ρε συ Αργύρη παίζουν έναν αγώνα μπάσκετ
στο γηπεδάκι και χρειάζονται διαιτητή, δεν έρχεσαι;». Η αλήθεια είναι ότι δεν ήθελα και πολλά
παρακάλια, ήμουν «μπασκετικός» από τα μικράτα μου. Από την εποχή που, στις διακοπές μου στα
Βάτικα πηδούσαμε τη μάντρα του πρώην Δημοτικού Σχολείου (νυν Μουσείου) στο Βροντά και, μαζί
με τα Αριφάκια, το Λάμπη και το Θοδωρή και το συχωρεμένο Μιχάλη Γερακάρη, παίζαμε μονό, με
τη δερμάτινη ΝΒΑ Spalding, που ο, πάντα υπερβολικός στη δοτικότητα του, πατέρας μου μου είχε
φέρει από την Αμερική. Φυσικά δεν μπορούσε να υπολογίζει ότι μια δερμάτινη μπάλα, φτιαγμένη
για γήπεδα με παρκέ, θα «πεπόνιαζε» σε λίγους μήνες μέσα από τη χρήση της στις τσιμεντένιες
επιφάνειες των «γηπέδων» (περιφραγμένες αλάνες ήταν πιο πολύ παρά γήπεδα) της Δραπετσώνας
ή της Ανάληψης.
Ο αγώνας ήταν μεταξύ μιας ομάδας Νεαπολιτών με μια ομάδα από τα Βελανίδια. Δυστυχώς, 25
χρόνια αργότερα δεν θυμάμαι ποιοι έπαιζαν. Θυμάμαι όμως ότι to παιχνίδι είχε ένταση,
προοιωνιζόμενο τα επεισοδιακά παιχνίδια επομένων ετών, με τη καχυποψία του τοπικού
ανταγωνισμού να γίνεται αρκετές φορές κυρίαρχο στοιχείο. Θυμάμαι επίσης ότι μεταξύ των
«υψηλών» θεατών ήταν και οι τότε Πρόεδροι των Κοινοτήτων Νεάπολης και Βελανιδίων
Παναγιώτης Κοκκινάκης και Ανδρέας Καραντζής.
Τα επόμενα χρόνια, μέχρι το 1995, οι γνωστές καλοκαιρινές παρέες έδιναν το ραντεβού τους για
κανένα ματσάκι στο θρυλικό γηπεδάκι της παραλίας, πριν αυτό αποκτήσει φώτα, ούτε καν διχτάκι
στα καλάθια δεν είχε τις περισσότερες χρονιές. Και όμως, γοήτευε σταθερά και αδιάλειπτα την
βατικιώτικη νεολαία, που άφηνε εκεί – και τότε, αλλά και τα επόμενα πολλά χρόνια- τόνους ιδρώτα,
γδαρμένους αγκώνες και στραμπουληγμένους αστραγάλους, φωνές, καυγάδες και ενίοτε
πλακώματα, αλλά και φιλικές σχέσεις που έχουν, για πολλά παιδιά, παραμείνει ως τώρα. Στα 1995
όμως, όταν εκλέχτηκα Πρόεδρος στο Σύνδεσμο Νεαπολιτών, τα καλοκαιρινά μπασκετικά ραντεβού
έγιναν θεσμός. Ή κάτι σαν θεσμός. Με τη βοήθεια συγκεκριμένων παιδιών, όπως ο Αντρέας
Σαραντίτης, ο Σωτήρης Κυρανάκος, ο Μάνος Μανωλίτσης και ο Γρηγόρης Δουμάνης, το τουρνουά
έγινε «Βατικιώτικα», ή σωστότερα μέρος αυτών. Τα μπασκετικά ραντεβού σταδιακά προσήλκυσαν
παιδιά από όλα τα Βάτικα, μόνιμους κατοίκους ή παραθεριστές, μεταξύ των οποίων και αλλοεθνείς,
όπως τα δυο Γαλλάκια, το Σιλβά και τον Ζυλιέν, που έπαιζαν με τα Βιγκλάφια και που –από όσο
έμαθα- συνεχίζουν και τώρα να παραθερίζουν στα μέρη μας. Αν δεν με απατά η μνήμη μου, το
ρεκόρ ήταν 15 ομάδες, πάει να πει 150 παιδιά ! Not bad που λένε, ε; Ο Σύλλογος αθλοθέτησε
κύπελλα και μετάλλια, βελτίωσε κάπως το οργανωτικό κομμάτι του τουρνουά, πάντα με την
πολύτιμη βοήθεια της παρέας που προανέφερα και άλλων που ζητώ συγνώμη που δεν θυμάμαι
επακριβώς.
Δεν ήταν όμως όλα ρόδινα και τρυφερά….. κάποιοι, λίγοι ευτυχώς, είδαν σε αυτή την εικόνα τον
εαυτό τους κάπως περίεργα… και, ξέρετε, η κριτική είναι το ευκολότερο πράγμα. Λένε οι
αμερικάνοι “those who can do, do, those who can’t do, teach and those who can’t teach, criticize”.
Ενός δεν του άρεσε αυτό, του άλλου δεν του άρεσε εκείνο. Η αφεντιά μου, που είχε αναλάβει το
«θεάρεστο» έργο να υποδύεται το διαιτητή, ήταν νεαπολίτης και ευνοούσε τις νεαπολίτικες
ομάδες. Και τώρα, μετά τόσα χρόνια, δεν θα κρύψω ότι αυτή η πάγια υποψία με έκανε πολλές
φορές να αυτολογοκρίνομαι και να αδικώ κάποιες νεαπολίτικες ομάδες. Έστω και τώρα ζητώ
συγνώμη. Νομίζω όμως ότι σε κάθε περίπτωση οι υποψίες ήταν όχι μόνο αδικαιολόγητες αλλά και
δηλητηριώδεις, μια και κανα δυο χρονιές έγιναν επεισόδια που χάλασαν, εύχομαι πρόσκαιρα,
κάποιες ανθρώπινες σχέσεις. Η χειρότερη κριτική όμως έγινε από κάποια πλευρά που χαρακτήρισε
το τουρνουά «κλωτσοσκούφι». Ίσως γιατί ο ίδιος δεν έβλεπε κανένα ρόλο, πολύ περισσότερο
πρωταγωνιστικό σε αυτό.
Ας είναι…… Εμένα με νοιάζουν τέσσερα συν ένα πράγματα, ανεκτίμητα και ανεξίτηλα :
Πρώτα ότι μέσα από αυτή την εμπειρία γνώρισα θαυμάσια παιδιά, σαν χαρακτήρες και
συμπεριφορές, όπως -πέραν όσων προανέφερα- το Γιάννη Κουσούλη, το Σταύρο και το Νίκο
Ανδρεάκο, τον Παναγιώτη Λιβανό, τον Αλέκο Κωνσταντινάκο, που βλέπω κάθε Σάββατο στη Λαϊκή
μας, το Γιάννη Χαραμή, το Χριστάκη Διαμαντά, το Δημήτρη και το Γιάννη Συμβώνη, το Μιχάλη
Μιχαλέτο και πολλά άλλα. Να μην ξεχάσω και το μεγαλύτερο ταλέντο μπασκετμπολίστριας που εγώ
τουλάχιστο γνώρισα στα Βάτικα, τη Μαρία Κατράκη με το καταπληκτικό της σουτ !
Δεύτερο, ότι ο σπόρος κάρπισε και το τουρνουά ανανεώθηκε και βελτιώθηκε με τη φροντίδα του
Γιάννη Λιωνή και της παρέας του, όταν ο Γιάννης εκλέχτηκε αυτός πια Πρόεδρος του Συλλόγου. Και
είμαι βέβαιος ότι η τελευταία διετία είναι «αγρανάπαυση», ο σπόρος έχει δύναμη ακόμη, ίσως
μετεξελισσόμενος σε κάτι πιο σημαντικό και θεσμικό, όπως οι ομάδες που δραστηριοποιούνται ως
«Βοίας», στα χρώματα των Λέηκερς, της ομάδας μου !
Τρίτον, ότι ένα από αυτά τα θαυμάσια παιδιά που γνώρισα μέσω των τουρνουά, ο Γιώργος Γωγιός,
από τα βάθη της Ασίας που βρίσκεται επαγγελματικά και ζει, θυμήθηκε να μου πει ότι ένα φάουλ
που του είχα σφυρίξει σε ένα τελικό και που κόστισε τη νίκη στην ομάδα του, ήταν σωστό
σφύριγμα ! Αυτό είναι ήθος ! Με κεφαλαία !
Τέταρτο ότι για κάποια καλοκαίρια και για κάποια παιδιά το τουρνουά μπάσκετ ήταν ετήσιο
ραντεβού, με ό,τι συνεπάγεται αυτό ! Και να μην ξεχνούμε ποτέ ότι μέσω των ανταγωνιστικών σπορ
σμιλεύονται και αναδεικνύονται χαρακτήρες και συμπεριφορές.
Τέλος -και αυτό είναι το τελευταίο των 4+1- με νοιάζει το γηπεδάκι της παραλίας να ξαναφτιαχτεί
μετά την κατολίσθηση των τελευταίων μηνών, να το βρουν πλέον και τα παιδιά της προ
εικοσιπενταετίας «πιτσιρικαρίας», με τους δικούς τους πλέον πατεράδες να υποδύονται τους
διαιτητές και να ακούν στωικά το βρισίδι της κερκίδας. Έχει κι αυτό την πλάκα του !
Αργύρης Οικονόμου
Δικηγόρος
Τέως Πρόεδρος Συνδέσμου Νεαπολιτών “Τα Βάτικα”